سخن 151- ضرورت موقعیت شناسی
وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ لِبَعْضِ مُخاطِبيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَة يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ
و آن حضرت به کسی که در محضرش به سخن برخاست و سخنی گفت که از مثل او زیبنده
قَوْلِ مِثْلِها: - لَقَدْ طِرْتَ شَكيراً، وَ هَدَرْتَ سَقْباً.
نبود، فرمود: پیش از بال درآوردن پریدی، و به خردسالی بانگ زدی.
- وَالشَّكيرُ ههُنا اَوَّلُ ما يَنْبُتُ مِنْ ريشِ الطّائِرِ قَبْلَ اَنْ يَقْوى وَ يَسْتَحْصِفَ.
«شکیر» در اینجا اولین بالهایی است که بر پرنده می روید پیش از آنکه قوی و محکم شود.
وَالسَّقْبُ: الصَّغيرُ مِنَ الاِْبِلِ، وَ لايَهْدِرُ اِلاّ بَعْدَ اَنْ يَسْتَفْحِلَ.-
و «سَقْب» بچه شتر است، که تا بزرگ نشده فریاد نمی زند.
